Update 26 maart 

En weer rollen er een laadlijst en andere documenten uit de printer. Stempel en handtekening erop en in de auto op weg naar de parkeerplaats waar de chauffeur van de vrachtwagen wacht op zijn papieren. Die moet hij aan de grens overhandigen om als humanitair transport Oekraïne binnen te mogen gaan. Dit en veel ander werk doe ik nu dagelijks, daarnaast staat de telefoon nog steeds roodgloeiend om vele vragen te beantwoorden en veel transporten en vooral tijdstippen van inladen en uitladen te plannen. We zijn dankbaar met alle hulp. Volle vrachtwagens uit Lunteren en Ommen afgelopen week. Maar ook persoonlijke initiatieven, soms verbaas ik me hoe ze aan mijn tel nummer zijn gekomen. Maar een propvol geladen auto met levensmiddelen staat dan voor het huis, een echtpaar die ik niet ken en toch hebben we al snel een klik, want we willen allemaal hetzelfde: de mensen in Oekraïne helpen. 

Thuis is waar ik samen met mama ben. 

Eduard en Liza hebben sinds afgelopen maandag weer online school. De scholen zijn dicht in Oekraïne en in ons dorp worden er in de klaslokalen 120  vluchtelingen opgevangen. Dus school gaat weer via Google classroom al zijn lang niet alle kinderen aanwezig. Het geeft hen een bezigheid overdag en leidt hen af van het aparte leven dat ze nu hebben. Doordeweeks bij mama in Hongarije en in de weekenden bij elkaar in Oekraïne. Maar dan komen ze in het weekend thuis en slapen ze zonder mopperen op een matras op de grond in de woonkamer. Want onze kinderen hebben hun kamertjes afgestaan aan vluchtelingen. Liza heeft een nieuwe werkelijkheid ontdekt: “Ik ben thuis, daar waar ik samen met mama ben”. Dus dan maakt het niet uit in welk land of in welk huis we zijn. Ze is bij mama “thuis”. Een kind heeft die stabiele factor gewoon nodig in deze veranderende en spannende tijden. 

Een van de vluchtelingen, die bij ons in huis woont, is opgeroepen voor het leger en volgt nu een maand van voorbereidingen in de kazerne. Het eten is er anders en het bed en kussen niet zo fris. Soms mag hij een nachtje naar ons huis terugkeren. Dan komt hij weer even bij. Hij slaapt dan op de bank in de kamer, helemaal tevreden met een douche, goed eten en een nacht goede slaap. ‘s Ochtends om half 7 klopt hij op de slaapkamerdeur en wordt hij door Petro weer naar de kazerne gebracht. 

Samen zingen om hoop te houden. 

Afgelopen weekend was ik weer in onze kerk waar een nieuwe dominee werd aangesteld. Een bijzondere dienst. Het gebouw zat helemaal vol en velen moesten staan. Na de dienst was er buiten een maaltijd voor iedereen. Wat is het bemoedigend om samen te zingen en te bidden én samen te eten met een zonnige en rustige blauwe lucht boven je! Wat is het belangrijk in deze tijden! Ook ons team in Oekraïne creëert van die momenten van “samen zijn”: samen zingen, samen pizza eten, elkaar bemoedigen en ook even ontspannen door een potje voetbal achter in onze tuin. Zeker het samen zingen verbindt en geeft kracht. Steeds vaker zien we dat Oekraïense christenen in deze tijd van oorlog vooral zingen. Zingen in schuilkelders om de angst te verdrijven, zingen in kerken en huizen om kracht te krijgen en moed om door te gaan, om hoop te houden! 

Er sterven kinderen van honger 

De oorlog duurt nu al een maand! Het is een verschrikkelijke oorlog. Steeds besef je door al de beelden en verhalen van mensen die je ontmoet hoe heftig het is en dan zucht ik weleens: Hoe lang nog…? Om vervolgens te bidden voor het land, voor de president en zijn adviseurs, voor de soldaten, voor de vluchtelingen en voor allen die in angst, kou, pijn en honger leven in Oekraïne. Blijven jullie alsjeblieft ook meebidden? Daarnaast doen we ook een dringende oproep: We vragen jullie om vooral voedsel te blijven geven en in te zamelen omdat de winkels leegraken en de prijzen stijgen. Een voorbeeld: Een zak aardappels kostte voordat de oorlog uitbrak 8 euro, nu kost die 30 euro. Bijna 4 keer zo duur dus! Het voedsel wordt schaars en er zijn al kinderen gestorven, niet door het oorlogsgeweld, maar door gebrek aan voedsel en water. Onze opslag in Oekraïne vormt een belangrijke doorvoerplaats voor vele crisisgebieden waar voedsel naar toe gebracht wordt. Als deze gebieden slecht bereikbaar zijn en de wegen verspert, rijden ze soms dwars door de weilanden heen om ergens te komen! Dat kan wel heel gevaarlijk zijn, omdat er mijnen kunnen liggen.

We vragen jullie om speciaal voor deze mensen, die hun leven wagen voor anderen in nood, te bidden. 

De Oekraïners zijn jullie ontzettend dankbaar voor alles wat jullie vanuit Nederland voor hen doen! 

Hartelijke groeten van Petro en Dianne en kinderen. 

Hier weer een berichtje van mij uit Hongarije.

Ik heb een heel drukke week achter de rug : “Mama zit alleen maar op haar computer en telefoons.” Dat is wat mijn kinderen hier zeggen. En natuurlijk hebben zij schermtijd… maar mama niet. Ze weten dat het voor het goede doel is. Papa en mama helpen nu veel mensen in Oekraïne. De eerste dagen kwam er gelijk veel op me af. Velen belden en boden van alles aan, zoals: hulpgoederen verzamelen, chauffeurs die wilden rijden, mensen die een busje/vrachtwagen of kar te leen hebben. Er kwam in heel korte tijd veel op gang. Dit was voor iedereen nieuw. Het team werkt nauw samen met 10 baptistengemeenten in het land die vluchtelingen opvangen in hun huizen. Daarnaast  zorgen ze voor een groep kinderen en hun leiding (90 personen). Dat is dus een heel kindertehuis uit het oosten wat we geëvacueerd hebben. Het team in Oekraïne sliep bijna niet om alle vluchtelingen op te vangen en goederen rond te brengen. Dat naast alle indrukken en emoties die het nieuws over de oorlog met zich meebrengt. Iedereen heeft daardoor al een kort gevoel van uitputting gehad. Maar gelukkig mag het team ervaren dat gebed hen weer kracht geeft.

Opgeven kennen de Oekraïners niet. We vragen dus niet alleen uw financiële steun voor het werk, maar ook zeker gebed voor het team.

Al gauw kwam er hulp uit Nederland en Duitsland op gang. Hoe makkelijk de eerste busjes de grens overgingen de eerste dagen, hoe moeilijk ging het daarna. Eentje bleek misbruik gemaakt te hebben van de situatie en bleek het land binnen te rijden met niet alleen hulpgoederen. Daardoor was de douane genoodzaakt om regelgeving in te stellen wat betreft de hulpgoederen transporten. Na een dag hadden we de procedure door. We maken laadlijsten en sturen ze door naar Oekraïne waar ze worden goedgekeurd en daarna kan ik ze hier uitprinten om aan de chauffeurs mee te geven. Ik had het er erg druk mee! Er waren zoveel vrachtwagens, busjes en auto’s met karren op reis hierheen en ík had niet veel tijd om hun documenten in orde te maken. Omdat niet alle busjes met hun goederen Oekraïne in wilden gaan, zochten ze een opslagplaats bij mij in de buurt (in Hongarije). Dat gaf mij weer een nieuwe taak om op zoek te gaan naar tijdelijke opslagplaatsen. Gelukkig kreeg ik hierbij hulp van de dominee en de burgemeester van het dorp waar ik nu verblijf. Al gauw bleek dat het logistiek opzetten van deze noodhulp ingewikkelder was dan we allemaal dachten. Als familie en vrienden die in Oekraïne actief zijn, vormen we een team met een duidelijke taakverdeling. Mijn taak is de schakel te zijn tussen Oekraïne en Nederland. Nu, na een aantal dagen, zien we dat ze heel dankbaar zijn voor alle hulp die Nederland en andere landen willen bieden voor de vluchtelingen en de mensen in Oekraïne. De omvang hiervan is overweldigend! We begrepen dat in Nederland de opslagplaatsen  vol stonden en ze het zo snel mogelijk wilden vervoeren naar de Oekraïne. Door het grote aanbod ontstond er een chaos waar we orde in wilden gaan brengen. We hadden duidelijk behoefte aan een coördinator in Nederland die zich zou bezighouden met de opslagplaatsen in het hele land en het registreren van items die daar stonden, zodat wij een busje konden vullen met datgene waar op dat moment naar gevraagd werd. Al gauw kreeg ons team in Oekraïne een grote opslag aangeboden zonder de huur daarvoor te hoeven betalen. Zoals ik al schreef, zijn er chauffeurs die Oekraïne niet in kunnen en/of willen. Daar hebben we alle begrip voor, want het is een land in oorlog (dus code rood waardoor ook verzekeringen niet gelden). De oplossing is dan uitladen bij mij in Hongarije. Wij gaan  ons bezighouden met het vervoeren van spullen vanuit Hongarije naar Oekraïne.

(Lees verder onder de foto’s)

P.S. We vragen je, als je wilt rijden met spullen, om niet zomaar te vertrekken uit Nederland, maar dit eerst te overleggen met mij. Dan kan ik alles regelen wat nodig is.

Arjan en Eveline hadden al aangegeven om in september naar Oekraïne te willen vertrekken om daar te gaan wonen en te werken voor de stichting. Door de oorlogssituatie voelen ze zich nu al geroepen om eerder te gaan helpen. Afgelopen week hebben zij hun eerste vracht met een busje naar Oekraïne gebracht en bij terugkomst in Hongarije vertelden Arjan en Eveline dat ze volgende week naar Hongarije willen komen om het werk hier vandaan te gaan ondersteunen. Daar zijn we heel blij mee want het is echt heel veel werk. We vragen jullie gebed voor hen, maar ook voor het hele team!

Ook wil ik in deze brief een getuigenis beschrijven die wij ontvingen van vrouwen en moeders van mannen/zonen die nu aan het front zijn. Zij vragen ons om onophoudelijk te bidden voor deze, soms nog jonge, soldaten. De soldaten zeggen dat ze na vele dagen vechten soms ineens energie ervaren, waarvan ze geloven dat dit van Boven komt. Ook ervaren ze soms dat kogels of iets anders langs hen heen schiet, terwijl dat eigenlijk niet kan op dat moment. Ze voelen zich beschermd. Wij weten dat het gebed het sterkste wapen is in deze strijd! Daarom vragen wij naast het helpen met hulpgoederen en naast het opvangen van vluchtelingen te blijven bidden. Poetin dacht deze strijd wel heel snel te spelen en te winnen, maar hij heeft zich verkeken op de moed en de kracht die het Oekraïense volk nu toont. Een volk waarvoor door de hele wereld gebeden wordt. Blijf dat vooral doen!

Ook probeer ik de vluchtelingen die bij ons in Oekraïne in de kerkelijke gemeenten verblijven te helpen als ze willen worden opgevangen in Nederland. Er zijn mensen die ze zelfs wel willen ophalen als ze net de grens over zijn met Hongarije. Daar zijn we heel blij mee. Dit gaat echter niet heel snel omdat we spreken over mensen die gevlucht zijn en vaak eerst een paar dagen willen bijkomen in onze huizen om vervolgens na te gaan denken over de vraag waar ze dan naartoe willen. Ik heb nu een appgroep waarin mensen staan die woonruimte hebben om vluchtelingen op te nemen. Petro heeft contact met heel veel vluchtelingen bij ons in de gemeente en als hij van hen hoort dat ze naar Nederland willen dan gaan wij dit regelen.

Onze president Zelensky stond bekend als een atheïst die ook weleens komische grappen maakte over God en de bijbel. We zien nu  een verandering in hem. Een uitspraak die hij kort geleden deed: God ziet alles en antwoord op zo’n manier dat je het niet verbergen kan. Er is geen bunker waar je je kunt verbergen voor Gods antwoord. Zelfs als onze kathedralen en kerken worden vernietigd, zal ons geloof niet vernietigd worden. We geloven oprecht in Oekraïne en in God. Door velen wordt deze uitspraak gezien als antwoord op hun gebeden.

We willen jullie hartelijk dank zeggen voor alle steun en gebeden. Niemand weet hoe het verder zal gaan. Maar we mogen ons veilig weten in Gods Vaderarmen, waar we ook wonen!

Blijft u en blijf jij voor ons bidden? Er is een leger dat vecht en er is een leger dat bidt!

Hartelijke groeten, Petro en Dianne Bernyk – v.d. Lingen

Beste familie en vrienden,

Het is tijd voor een update. Er is zoveel gebeurd in de laatste dagen dat het voelt als weken. Hier zeggen ze nu: je weet niet meer of het donderdag of vrijdag is, maar we praten over dag 1, dag 2 na oorlogsbegin. Hoelang gaat het duren? Niemand die het weet. Wat wel duidelijk is dat het Oekraïense leger erg klein is, maar krachtig de strijd levert. Poetin rolt een langgeleden bedacht plan uit, maar hij dacht dat het sneller zou lukken. Had niet op zo’n sterke tegenstand gerekend.

Terwijl ik dit schrijf ben ik één dag in Hongarije. Het grote dilemma dat naast alle zorgen en werken in mijn hoofd zat, was de vraag: Moet ik vertrekken met de kinderen en zo ja, wanneer dan. Ik heb gebeden of God me dat wilde duidelijk maken. Toen ik vrijdagavond een telefoontje kreeg van de broer van Petro of ik zijn vrouw en drie kleine kinderen wilde evacueren naar Hongarije kwam het voor het eerst op me af: zal ik gaan? Daarna werd ik gebeld door Petro’s zus vanuit haar schuilkelder.  Ze zei: ik heb het op mijn hart om jou te zeggen: ‘Ga’. We hebben erover gesproken en gebeden en zijn rustig gaan slapen, maar je slaapt wel heel licht in deze dagen. Ieder geluid hoor je en je vraag je direct af: ‘Waar komt dit van vandaan?’ Zaterdagmorgen werd ik wakker en de zekerheid om te vertrekken was weg. Maar ik ging naar mijn familiemeeting en daar was mijn schoonzusje. Koffers gepakt, klaar en vastbesloten om te vertrekken. Een andere zus van Petro vroeg mij om te gaan. Omdat ik vanuit Hongarije veel meer kan regelen voor de vluchtelinghulp. Petro’s zus vroeg aan Anna -Vera bereid was om te blijven en een belangrijke taak in de vluchtelingenhulp te willen gaan vervullen. Ik zag in de blik van mijn oudste dochter volledige zekerheid en de wil om in Oekraïne te blijven en te dienen. Ik heb haar toen mijn zegen gegeven. Zo vielen de puzzelstukjes in elkaar en zijn we weggegaan.

Afscheid nemen was heel zwaar, daar wil ik niet te veel aan terugdenken. Het is hartverscheurend. Echt! Aan de andere kant was het dilemma weg, want zo kon ik een jong gezin in veiligheid brengen en ook onze Eduard en Liza. Voor hen werd het ook tijd. Want kinderen begrijpen misschien niet alles, maar ze krijgen heel veel mee. We probeerden hun niet te veel nieuws te laten zien, want de beelden zijn verschrikkelijk. En toen dacht ik: deze beelden mogen niet op hun netvlies gaan staan. Ik kan ze daarvoor behoeden door ze mee te nemen naar Hongarije. Ik zie nu dat ze hier zichtbaar ontspannen. Eduard vooral, hij kwam dagelijks naar me toe met de vraag: ‘Wanneer komt de oorlog naar ons toe?’ En dan moet je je eigen onzekerheid tonen en vertellen dat we het niet weten. Steeds weer opnieuw. Nu zie ik dat hij die spanning kan loslaten. Ook voor mijn eigen gezondheid is het beter zo. Daar had ik tot op het moment van vertrek weinig bij stilgestaan. Nu voel ik overal spierpijn, de stress gaat toch lichamelijk in je te zitten. En stress is een trigger voor MS-symptomen. Ik ging steeds slechter lopen dus ook voor mijzelf is het beter zo. Maar mentaal zal het zwaar zijn.

(Lees verder onder de foto’s)

Ik troost me met de gedachte dat ik hemelsbreed helemaal niet ver bij mijn dierbaren vandaan ben. En dat mijn functie hier van essentieel belang is: het opzetten van vervoer tussen Nederland en Duitsland naar Oekraïne met hulpgoederen voor Oekraïne. Dat vele werken geeft afleiding. We zijn nu een dag hier en ik ben alleen maar aan het bellen en appen. Mijn taak is om hier een hulplijn op te zetten, transporten van Nederland naar Oekraïne organiseren, de chauffeurs hier te ontvangen om even bij te komen van de reis. Een hele dagtaak inmiddels. Maar we zijn geraakt en ontroerd hoeveel hulp er gegeven wordt.  De draagkracht van de Oekraïners is oersterk.  Het hele land zet zich in op allerlei manieren. Poetin had verwacht dat hij dit plan snel kon uitvoeren. Maar de Oekraïners geven niet zomaar op. Ja, het is en ongelijke strijd, zoals Goliath tegen David. Maar er staat een sterke, biddende en helpende kracht achter deze David.

De vluchtelingstroom is heel groot, dat zag ik met eigen ogen toen ik aan de grens was. velen autos stopte en mannen namen afscheid van vrouw en kinderen, die vervolgens te voet verder gingen. dan besef je de gevolgen van een oorlog voor zoveel gezinnen. Vluchtelingen die aankomen in onze provincie hebben soms dagen in een auto gezeten omdat er een file vorming was door heel Oekraïne naar het westen.

Honderden mensen zijn al opgevangen door onze grote Bernyk-familie en hun vrienden. Sommigen komen slapen en eten en gaan door naar de grens met Europa. Maar er zijn er ook velen die in onze regio willen blijven. Daar is nog meer hulp voor nodig. Ons huis in Oekraïne en ook het gastenverblijf liggen vol met matrassen, mensen komen en gaan, op alle tijden dag en nacht. Petro ziet dat ons hele huis vol ligt, behalve de keuken en badkamer. Liza en Eduard hebben hun bijdrage ook moedig geleverd door hun kamertjes af te staan, niet wetend wanneer ze die weer terugzien.

(Lees verder onder de foto’s)

Ik heb dagelijks direct contact met Petro,  Anna-Vera en de familie en krijg lijstjes door van wat er nodig is. We willen onze transporten zo gericht mogelijk laten rijden en meegeven waar op dat moment het meest vraag naar is.

Heel hartelijk bedankt allemaal voor jullie steun! De Oekraïners zijn jullie ontzettend dankbaar!

We vragen voortdurend jullie gebed voor alle mensen die gebukt gaan onder deze oorlog, voor ons gezin dat nu niet bij elkaar is, voor kracht om het werk vol te kunnen houden en voor vrede!

Hartelijke groeten vanuit Oekraïne en Hongarije,

Familie Petro en Dianne Bernyk- v.d. Lingen.