Updates

Nadat alle papieren binnen zijn om te starten met de bouw van het bejaardentehuis is de bouw ook daadwerkelijk begonnen.

Graafwerkzaamheden fundering en aanbrengen van de fundering

Per 1 juli gaan onze veldwerkers, Arjan en Eveline, stoppen met hun werk in Oekraïne. Ze zijn ondertussen al een tijdje terug in Nederland.
Dit prachtige jonge stel heeft zich ruim 1 jaar mogen inzetten in onze projecten. Ze hebben een goede, indrukwekkende en leerzame tijd gehad hier. Maar ze hebben besloten hun leven op te bouwen in Nederland. We zijn dankbaar voor al het werk wat ze hebben kunnen doen en wensen hun alle goeds en zegen voor de toekomst!

Een bijzonder bewogen en druk jaar is het geweest voor onze stichting. Maar we zijn heel dankbaar voor een goede samenwerking tussen het bestuur en veldwerkers in Oekraïne. Samen staan we sterk!
Vooral veel dank aan alle trouwe volgers, donateurs en vrijwilligers dat het werk door kan gaan, juist nu in moeilijke tijden.
Oekraïners hebben maar 1 wens voor het nieuwe jaar: een overwinning en wederopbouw… Laten we daarvoor bidden en hopen.🙏 En we zullen met de hulp van God ook in 2023 onze medemens in nood blijven helpen.

Sinds de vorige update is er weer veel gebeurd. We hebben in Oekraïne hard gewerkt om alle hulpgoederen uit te delen om zo de hele grote opslag leeg te maken. De huur van de grote opslag kostte maandelijks een behoorlijk bedrag. Na drie maanden zagen we dat we met een kleinere opslag ook werken konden. Gezien de hoeveelheid hulpgoederen aanzienlijk is verminderd in vergelijking met de eerste maand van de oorlog. De laatste vrachtwagen ontvingen we op  18 mei. Nu hopen we dat gedurende de zomermaanden er weer voldoende wordt verzameld om in augustus weer een vracht te kunnen vervoeren. De prognose is dat de herfst een zware tijd zal zijn voor Oekraïne. Dan zullen de voorraden voedsel in het land ook opraken en duurder worden en als de kou komt zullen we ook duur moeten stoken… Al met al zijn de vooruitzichten zo, dat we na de zomer uw hulp heel hard nodig zullen hebben om het werk in oorlogstijd voort te kunnen zetten. Maar we leven bij de dag en elke dag is er eentje van zware strijd in het Oosten. De russen willen de Donbas innemen, wat ze maar lastig lukt. Er is ook zorg om oekrainse mannen die in de bezette gebieden gedwongen worden om mee te vechten tegen hun eigen volk…Al hebben ze daar ook te maken met verraders onder de mensen. Burgers die voor geld doorgeven waar oekrainse soldaten schuilhouden. Gelukkig komt er steeds meer artillerie uit het westen binnen. Maar ook worden we dagelijks geconfronteerd met beschietingen  op burgerdoelen zoals scholen en winkelcentra.

Reis naar Nederland.

Begin juni kwamen we, de kinderen en ik aan in Nederland. De eerste dag was het al schrikken, want er vloog een legerhelikopter laag over, de kids renden naar het raam om te kijken wat dat was, geluid in de lucht is voor ons ongewoon de laatste maanden…. En gelijk probeer je jezelf toe te spreken: “niks aan de hand, je bent in Nederland”. Liza mocht naar school hier, dat was erg bijzonder voor haar om mee te maken. Bij de kennismaking vroeg ze zoveel: Wat is die grote computer aan de muur? Waarom zitten ze niet in rijen, maar in groepjes in de klas? Als ik iets niet weet in het Nederlands, wordt ik dan uitgelachen?  Zo kwam ze in een heel andere schoolwereld terecht dan ze gewend is. De juffrouwen zijn super aardig en schreeuwen niet. Allemaal positieve indrukken en vooral een dagritme en afleiding. Ook mocht Liza mee met een meisje naar paardrijles. Ze bleek dat erg leuk te vinden! Wat fijn dat ze hier zo van geniet iedere vrijdag. Eduard kan zich in Nederland meer ontspannen en werd verwend door oma met nieuwe Lego! Anna-Vera vond voor twee weken werk in de thuiszorg; Ze kon doen wat ze graag doet, ouderen helpen en wat extrabijverdienste. We zijn ook onder de indruk van al het meeleven wat we mogen ervaren in Nederland!

Ik vond het ook fijn om de mensen die zoveel gedaan hebben voor de stichting te ontmoeten en ook de vluchtelingen die ik geholpen heb om naar Nederland te gaan. Hier en daar wat vertalen voor ze, maar ik heb ook geprobeerd wat rust te vinden… Als is dat zo dubbel, omdat je je bijna schuldig voelt, dat je in Nederland mag genieten van natuur, vrienden en rust, terwijl de oorlog zo hevig doorgaat in Oekraïne. En eigenlijk wil je maar een ding en dat is als gezin bij elkaar zijn.

Auto aangeschaft in Nederland

Anna-Vera is met 2 Nederlanders naar Budapest gereden en vanaf daar alleen naar de grens. Daar stond ze, in de zomerhitte, meer dan 30 (!) uur in de rij. Alles is goed gegaan  met de documenten en de auto heeft ondertussen Oekraïense nummerborden. Petro heeft sinds hij contact heeft met een soldaat in het oosten en waar hij spullen heeft gebracht, maar 1 ding op zijn hart en dat is onze oude witte bus te schenken aan het leger, die een groot tekort hebben aan voertuigen. Daardoor kunnen we de bus niet verkopen. Maar mocht u een gift willen geven voor de aanschaf van de nieuwe auto, zodat we de onkosten kunnen dekken, houden wij ons van harte aanbevolen.

Petro’s reis naar het oosten

Twee weken gelden kon Petro zelf naar het oosten gaan met onze bus vol hulpgoederen. Zijn zus en haar man en zijn neefje gingen mee. Voor Petro was dit de eerste rit en het maakte veel indruk op hem. Met eigen ogen de nood, de verschrikkelijke verwoestingen zien, raakten hem diep. Ze hebben goederen gebracht voor het leger, voor mensen in schuilkelders en kochten ter plekke nog meer voedsel in om daar te laten uitdelen door de contactpersonen  die we daar hebben. De laatste nacht van hun verblijf sliepen ze in Kharkov in een flat, in een woning waarvan de bewoners via onze familie zijn opgevangen na hun vlucht en verder naar Europa zijn gegaan. De sleutel kregen ze van de buurman die nog was gebleven. De hele nacht hoorden ze al luchtalarm en “onweer” zo klinkt het geschut ,zei Petro. Vroeg in de morgen kwam er niet ver bij hen vandaan een raket terecht en zijn ze snel vertrokken uit de stad.

Operatie

Al in november 2021 stond een operatie gepland, die niet door kon gaan i.v.m. covid, daarna zou ik begin maart  de operatie hebben…maar toen hadden we in de eerste weken van de oorlog wel andere dingen aan ons hoofd. En nu in juni kon ik in Ede dan geopereerd worden aan de poliepen in mijn neusholtes. Een ingreep die goed is gegaan en heb gelukkig weinig pijn gehad. Ook hierin zien we dat God zorgt. Hij gaf kracht deze operatie te doorstaan in een week waarin we ons maar om  1 ding druk maakte….het bezoek van Petro aan het legerkantoor.

Oproep voor militaire dienst

Wat je weet dat een keer kan komen en wat als een onzeker gegeven steeds op de achtergrond van je gedachten aanwezig is, wordt werkelijkheid als Petro een oproep krijgt om zich te melden op het gemeentehuis. Ze waren al aan de deur geweest bij ons huis, maar toen was Petro in het oosten van het land. Bij thuiskomst kreeg hij op het gemeentehuis dat witte papiertje: Oproep voor mobilisatie. Hij werd gelijk apart gezet met alle anderen die een bewijs hebben van in militaire dienst geweest te zijn in 1990. Hij had documenten bij zich van stichting en kerk, maar daar wilden ze niet naar kijken. Ze hebben een groot tekort aan mannen op het moment mede omdat er zoveel sneuvelen (zo’n 100 per dag) en omdat er soldaten zijn die na maandenlange dienst op verlof mogen. Petro gaf aan dat hij al 14 jaar last heeft van zijn rug. En de laatste tijd met intensief helpen en tillen van hulpgoederen had hij er vaak last van. Daarvoor werd hij naar de medische commissie gestuurd die dan checken of je goed gezond bent voor dienst of niet. Nu blijkt hij echt niet de enige te zijn die dat aanvraagt en er zijn er ook die over hun klachten liegen. Maar het is psychisch best zwaar als je zo benaderd wordt…weer een die zich aanstelt. Petro is overal eerlijk geweest. Maar als je iets te laat komt voor het bloedprikken en je gelijk deserteur op je kaart met gegevens schrijven is dat heel oneerlijk. Petro heeft toen besloten om gelijk  weer terug te gaan naar het legerkantoor om uit te leggen dat hij geen deserteur is, maar alleen een beetje te laat was. Wonderlijk genoeg sprak hij daar iemand van de legerleiding die wel geïnteresseerd was in zijn verhaal over wat hij doet en welk werk hij met behulp van Nederlanders (via zijn NL-vrouw) kan doen voor het land. Petro heeft toen uitstel gevraagd tot 13 juli (het was 8 juli) omdat hij dan zijn vrouw nog kan zien voordat hij weer moet melden op het legerkantoor. Het is zwaar en toch kunnen we deze zorg steeds weer uit handen geven aan God die alles weet en ons leven regeert. Wij vragen jullie gebed hiervoor.

Oproepje Zenderlijst

Nu verstuur ik de update persoonlijk per app, maar helaas ben ik de afgelopen keer enkele personen vergeten, daarvoor excuses. Want het meeleven van jullie is zo goed en belangrijk! We begrijpen dat jullie op de hoogte gehouden willen worden en als jullie daarom mij een appje sturen dan voeg ik jullie toe aan de zenderlijst.

Wil je ook een update ontvangen via whatsapp, app je telefoonnummer 0630966354

Opnieuw willen we u/jullie hartelijk danken voor alle steun, medeleven en zorg nu we in NL zijn, en blijf vooral bidden voor Oekraïne! Gebed is een sterk wapen!

Hartelijke groeten van Petro & Dianne Bernyk-van der Lingen.

Toen ik deze update begon te schrijven, telde we dag 100 van de oorlog…. Helder herinnerde ik me ineens dag 1, dag 5, dag 10 en nu al 3 maanden… zoveel leed, zoveel slachtoffers, zoveel beelden en verhalen komen tot ons door te luisteren naar de verhalen van vluchtelingen en de chauffeurs van de binnenlandse transporten en de mensen in bevrijde dorpen zelf.

Het is veel, heel veel … ik zie en hoor dat het Nederlandse nieuws veel minder is geworden en misschien ook wel begrijpelijk. Ik dacht laatst: ging ik zelf ook ooit niet zo om met het nieuws uit Syrië, bijvoorbeeld? Maar als  je er zelf middenin zit, wil je dat de hele wereld alles ziet en weet! En dat we het als Oekraïne echt niet redden zonder de steun van Europa. De strijd in het oosten en zuiden is heftig, dagelijks vallen er velen slachtoffers en worden dorpen geruïneerd. Er moeten meer wapens komen om de tegenstanders  verder tegen te houden en terug te dringen van ons gebied.

Ik hoorde al geluiden van Frankrijk over dat stukje land maar opgeven omwille van vrede. Hieronder een foto van enkele landen wat dat voor hen zou betekenen dat stukje… Zouden ze dat ook zomaar inleveren aan een buurland?

Transport

We kregen 18 mei weer een volle vrachtwagen met voedsel en hygiënemiddelen en honderden liters diesel uit de Nederlandse vrachtwagen, om vervolgens alle transporten binnen het land te kunnen voorzien van diesel. Wat was er weer veel ingezameld in verschillende plaatsen en ook ingekocht van het sponsorgeld. Er kon daardoor een vrachtwagen gevuld worden naar Mikolaev, een stad die al 3 maanden geregeld onder vuur genomen wordt, waar geen drinkwater meer is.

Reis van ons team

Ons team heeft enkele reizen gemaakt naar bevrijde gebieden. Met een van de reizen ging onze dochter Anna-Vera mee, ze wilde al in de eerste weken van de oorlog naar gebieden hulp brengen, maar als ouders vonden we dat toen te gevaarlijk. Nu kon ze mee om met eigen ogen te zien en met eigen handen voedselpakketten uit te delen aan mensen die wonen in de resten van hun woningen of schuren… Dat was  best heftig, om zo getuige te zijn van de grote verwoesting die de russen brachten in vele dorpen. De verhalen  van inwoners hoorde ze aan en ze kwam terug, heel moe , maar ook gemotiveerd; Mama, nu weet ik waarvoor we dit al die maanden doen en dat we niet moeten stoppen met helpen!

Mobilisatie

Door de vele verliezen, komen er ook weer nieuwe mobilisaties. De gedachte die vanaf dag 1 bij alle mannen en ook bij Petro aanwezig is, wanneer ben ik aan de beurt? Normaal krijg je thuis via een wit briefje een oproep overhandigd thuis.  Maar nu kan dat bij checkpoint van het leger  of politie langs de wegen, en zelfs als je in de rij staat bij een benzinestation of supermarkt….

Petro gaat naar begrafenissen van overleden soldaten. Voor hem is het belangrijk om respect te tonen voor diegene die omkwam en hard gestreden heeft om zijn land en vrijheid te beschermen. Ik vind dat juist emotioneel en confronterend dat is voor mezelf te heftig om naar toe te gaan.

Nieuwere bus/auto

We zouden graag onze oude volkswagenbus verkopen en een nieuwere bus of auto aanschaffen. De bus is oud en roestig, maar heeft ons al die jaren trouw gediend in het werk en leven in Oekraïne… Nu willen we graag deze maand vanuit nederland een nieuwere bus/ of ruime auto meenemen naar Oekraïne. Diesel, liefst met trekhaak, VW Transporter/soortgelijk busje, VW Caddy Maxi

Als u iets weet, dan horen we het graag.

Naar Nederland

Gisteren ben ik samen met onze kinderen naar Nederland gegaan voor een paar weken. Ik heb deze maand een medische controle voor mijn MS. Na enkele keren uitstellen, wilde ik deze nu toch door laten gaan. Nu kunnen de kinderen ook even weer naar oma en de familie. Anna-vera kan zelfs even werken in Nederland, wat ook belangrijk is. Het afscheid nemen van Petro was deze keer extra beladen. Deze tijden ben je het liefst bij elkaar en toch hebben we deze beslissing genomen. We zijn er even tussen uit en dat gunnen we Petro ook.

• We vragen gebed voor hem. Hij is zo ontzettend druk en bevlogen, mensen aan het helpen, maar ook zo bezorgd om zijn  land en de onbekende toekomst die voor hem ligt. Hij is niet angstig, maar het idee dat je ieder moment opgeroepen kan worden om je te melden bij het legerkantoor. Het gaat onder je huid zitten zeggen ze. Na 3 maanden zien we bij velen een gevoel van uitputting.

• We vragen om gebed om vol te houden, de moed niet te verliezen. Zeker ook gebed voor de strijders aan de frontlinies, de vrijwilligers, en ja, eigenlijk voor eenieder die op zijn of haar manier (de gevolgen van) de oorlog meedraagt.

• Voor de steden en dorpen waar de russen nu de macht hebben.

• De Oekraïners die daar nog wonen hebben het zwaar. Geen bereik meer met mobiel, geen water en elektriciteit, voedseltekorten en een pensioen uitgekeerd in Russische roebels, onder druk een Russisch paspoort aangeboden krijgen…

• Voor de krijgsgevangen, die door de russen verschrikkelijk behandeld worden… Laten we blijven bidden voor het moedige Oekraïense volk dat ze de moed niet zullen verliezen. Zeker nu ook vanuit de kant van Wit-Rusland een nieuwe dreiging is.

• Maar ook voor de Russen dat ze gaan inzien dat het echt een totaal verkeerde en onrechtvaardige oorlog is waar ze mee bezig zijn, gebaseerd op leugens.

Hartelijk bedankt voor uw steun en meeleven, dat waarderen we enorm!

Hartelijke groeten van Petro & Dianne Bernyk-van der Lingen.

Het is alweer even geleden dat ik een update plaatste. De update was klaar maar de website lag er even uit dat is nu opgelost en daarom leest u/jij nu de update van 10 mei.

Het was een week geleden toch wel even schrikken toen we hoorden dat er een raket 60 km bij ons vandaan in de bergen terechtgekomen was. Sindsdien werden we ook opgeroepen om het luchtalarm serieus te nemen. Voorheen ging het bijna dagelijks een paar keer af maar weinig mensen reageerden daarop. Iedereen ging door waar hij mee bezig was. De app op je telefoon laat het luchtalarm horen en het einde daarvan wordt ook gemeld. We weten dat de vijand nu overal strategische plekken raakt zodat de hulp voor het leger vanuit het westen bemoeilijkt wordt. Ook zagen we die dagen veel vaker vliegtuigen en straaljagers in de lucht en met het oog op 9 mei werden we geadviseerd om oplettend te zijn. Gelukkig bleef het rustig in onze provincie maar daarentegen gaat de strijd in het oosten onverminderd hard door. Van een soldaat die wij kennen uit onze omgeving hoorden we dat er nog steeds van soldaten de vraag komt om te bidden. Vele soldaten zijn al overtuigd van de kracht en bescherming die daar vanuit gaat! Ook zijn we dankbaar dat het gelukt is om alle vrouwen, kinderen en ouderen uit de staalfabriek in Marioepol te evacueren. De verhalen van hen zijn echter verschrikkelijk.

Diesel en benzine tekort.

Omdat er vele opslagplaatsen voor benzine en diesel door raketinslagen verloren zijn gegaan is er een grote schaarste in het hele land. Uren staan mensen in de rij voor 10 liter benzine.  Maar de afgelopen week zijn de meeste tankstations gewoon gesloten. Wij gingen eerst nog ‘s nachts in de rij staan omdat die het kortst was, maar nu zijn er zelfs geen rijen meer omdat het er niet is. Dus moeten we iedere keer goed afwegen om de auto te gebruiken. Hopelijk komt er ook hiervoor hulp uit het westen en dan zullen de prijzen per liter omhoog gaan, maar dat is altijd nog beter dan niets.

Bouw verblijf voor vluchtelingen.

Petro en ik hebben besloten om de schuur bij ons achter in de tuin te verbouwen tot een klein huisje om daarin een vluchtelingengezin voor lange termijn te kunnen opvangen. We willen hiermee graag iets betekenen voor een gezin uit het oosten (waar de Russen de macht hebben overgenomen) en dus niet meer kan terugkeren. We geloven  dat God het juiste gezin naar ons zal toesturen. Voor nu werkt Petro, samen met een man die geen baan had en blij dat hij nu werk heeft,  erg hard om het huisje in orde te maken.

Ik wil jullie nog een getuigenis delen wat vele mensen geraakt heeft.

Een verhaal uit de regio Kiev, toen de bezetters Kiev hoopten binnen te vallen: Een man kwam uit de schuilkelder en zag een auto, met contactsleutels er nog in, in de buurt van de winkel.  Hij had de auto twee uur gadegeslagen wachtend op de eigenaar. Daarna besloot hij niet langer te wachten. Hij nam zijn gezin mee, stapte in deze auto en ging naar Vinnytsia om hen in veiligheid te brengen bij familieleden.  Daar aangekomen, vond hij een telefoonnummer in het dashboardkastje. Hij belde de eigenaar en zei: “Sorry dat ik je auto heb gestolen. Ik redde mijn gezin ermee.” De eigenaar antwoordde: God zij dank, maak je geen zorgen, ik heb vier auto’s. Ik nam mijn familie uit Kiev mee in mijn Jeep en de andere  auto’s werden bijgetankt en op verschillende plaatsen achtergelaten met de sleutels erin plus een telefoonnummer in het dashboardkastje. En ik heb van alle auto’s een telefoontje teruggekregen. “Er zal vrede komen – we zullen elkaar dan ontmoeten – Moge de Heer je beschermen.”

 Familie opnieuw met hulpgoederen naar het oosten.

Kort geleden is een deel van onze familie weer naar het oosten geweest om hulpgoederen te brengen. De wegen waren vaak onbegaanbaar en daardoor moesten de spullen overgeladen worden in auto’s omdat de busjes de geïmproviseerde bruggen niet over konden. Ook zij hadden onderweg last van het tekort aan brandstof. Een enkele jerrycan hielp hun onderweg, maar soms was het de vraag of ze nog wel terug naar huis konden komen, omdat er tussen twee keer tanken je twee uur moet wachten. Bij sommige tankstations gaat het via je mobiele nummer. En maar 10 liter per persoon.

Ze hebben in vele dorpen hulpgoederen kunnen brengen. De mensen kunnen bemoedigen door te luisteren naar hun verhalen en hen christelijke liederen toe te zingen. De familie zagen tijdens deze reis vele niet ontplofte raketten. Iemand vertelde dat er een raket was gevonden met daarop de tekst: “Ik heb alles gedaan wat ik kon vergeef me”, dus duidelijk een soldaat die iets gedaan heeft om de raket na het afschieten niet te laten ontploffen en voor de eventuele schade die die wel aanbracht vroeg hij om vergeving, in deze oorlog zien we vaak dat er boodschappen geschreven worden op rakketen.

We weten dat het Oekraïense volk moedig is en niet zomaar opgeeft, maar we zien ook hun positiviteit en hoop voor een betere toekomst. Een voorbeeld daarvan, is dat mensen hun groentetuin weer aanleggen nadat het vrijgemaakt is van mijnen. Maar ook de geconfronteerde kogelgaten in hun hekken worden gemaskeer door er een bloemetje van te maken.

We horen het nu steeds vaker dat het Russische leger slecht gemotiveerd is. Mensen zien dat soldaten hun post en tanks verlaten en zich overgeven en verdeeld raken onder elkaar. Daartegenover staat het  zeer gemotiveerde, en overtuigend van de overwinning, Oekraïense leger. We vragen om voor hen te blijven bidden en ook voor de medici die de gewonde soldaten verzorgen.

Vorige week heb ik bezoek gekregen van een deel van ons bestuur en dat was heel bemoedigend om ook hen te kunnen laten zien wat we doen voor de vluchtelingen in onze omgeving en onze verhalen te vertellen. We zijn ook heel dankbaar voor de organisatie van alle acties en transporten die zij nu doen! We willen jullie ook heel hartelijk danken voor alle steun, gebed en giften om zo het werk wat we nu doen mogelijk te maken!

Heel hartelijk dank!

Opnieuw willen we iedereen heel erg bedanken voor uw steun en giften voor het werk dat we nu doen voor vluchtelingen en de hulp die we kunnen geven aan mensen die wonen in zwaar getroffen gebieden. Zonder uw steun kunnen we niet! We worden steeds weer bemoedigd door het meeleven vanuit Nederland.

Hartelijke groeten van Petro & Dianne Bernyk-van der Lingen.

Reisverslag van familie

Twee weken geleden zijn familieleden (twee zussen, twee zwagers en een broer, drie neven van Petro) naar de net bevrijde oorlogsgebieden rondom Kiev en Tsjernobyl geweest. Met drie busjes, volgeladen met hulpgoederen, gingen ze op weg. Ze kwamen met indrukwekkende verhalen en foto’s terug. Hieronder hun terugblik:

Mensen vertelden hoe ze de dagen van de Russische bezetting hadden overleefd. Voor sommigen was het de eerste keer in 40 dagen dat ze weer vers brood konden eten. Ze waren blij met de leverpastei en alle andere levensmiddelen uit Europa. Onderweg zagen ze veel geruïneerde dorpen, afgebrande tanks en verbrande lichamen van omgekomen Russische soldaten. En gelukkig ook veel niet ontplofte raketten, de overheid heeft informatie gegeven dat 9000 raket projectielen niet zijn ontploft. Dat horen we steeds weer, dat raketten hun doel niet bereikt hebben en in de natuur zijn terechtgekomen of niet ontploft zijn. Wat is er dan een hoop schade bespaard gebleven. Maar het grootste deel bereikte wel een doel en dat heeft zo verschrikkelijk veel levens gekost en zoveel mensen zijn daardoor hun huis kwijt. De verhalen over plunderingen van de Russische soldaten zijn helemaal waar. Er zijn zelfs beelden van Russische soldaten die via het postkantoor alle geroofde spullen zoals kleding, sieraden, speelgoed opsturen naar huis. Maar de grootste nood zit in het hart. Vele mensen vertellen hoe ze hun dierbaren verloren hebben door deze verschrikkelijke oorlog. En wat is het dan goed dat we kunnen helpen en mensen kunnen voorzien van het meest nodige zoals eten en hygiëneproducten. De Impact van de oorlog is erg groot, we horen van psychologen die het heel erg druk hebben door de opvang van getraumatiseerde (verkrachte) kinderen/mensen….we hopen en bidden dat er voor een ieder goede hulp zal zijn. En vaak ook zien we hoe veerkrachtig sommigen Oekraïners zijn. Iemand zei tegen de zus van Petro toen ze stonden bij de ruïne van een huis… Met tranen in onze handen zullen we het huis weer opbouwen!

Hoge nood, maar transporten nemen af…

De drukte van transporten is na 60 dagen oorlog afgenomen. Dat is  wel begrijpelijk, maar voor ons soms lastig omdat de nood nu juist zo hoog is! Nu komen de verhalen uit de bevrijde gebieden naar buiten en is er juist meer hulp nodig. Maar ook in de gebieden in het oosten waar de oorlog hevig voortduurt, vragen mensen om voedsel omdat het eten op is. Er gaan  deze week weer vrachten vanuit onze opslag naar Zaporizja en Mikolajiv, Charkiv in het oosten. Volgende week hopen onze teamleden waaronder Anna-Vera ook naar bevrijde dorpen te gaan om voedsel te brengen. Degene die vroeg om hulp, zei dat ze maar 1 keer per dag kunnen eten…dus belangrijk dat daar meer voedsel naar toe gaat! De strijd in de Donbas is heftig en is een tweede fase ingegaan. Van enkele militairen hebben vernomen dat hun verzet effectief is, en soms het russische leger per uur 100 meter teuggedrongen wordt. Op 14 april verging het symbool van russische lergermacht , de vloot ‘Moskva’ naar de bodem van de zee. Ironische genoeg precies  90 jaar nadat de Titanic verging…

We blijven bidden en geloven in de overwinning!

Vluchtelingen: Het verhaal van een 82 jarige man uit Lugansk

De vluchtelingenstroom gaat nog steeds door. Mensen komen nu vooral vanuit het oosten, waar dagelijks een hevige strijd gevochten wordt, naar het westen toe. Toen Petro deze week met een vrouw en drie kinderen op het gemeentehuis was om hen te registreren, kwam er een heel oude man binnen. De man vertelde zijn vluchtverhaal aan de mevrouw achter het bureau. Petro kon meeluisteren. Ze stuurde hem naar de school in het dorp om daar in een van de klassen opgevangen te worden. Hij vroeg of er echt geen andere plek was voor hem dan de school. Hij stond te trillen op zijn benen en vertelde dat hij hartpatiënt was en dat hij de dag ervoor uit het ziekenhuis was ontslagen. Hij was bij aankomst op het station onwel geworden en met ambulance naar het ziekenhuis gebracht, maar kon daar ook maar 24 uur blijven…Hij vertelde dat zijn vrouw, zoon en dochter niet meer leefden. Hij was dus helemaal alleen. Dat raakte Petro zo, dat hij besloot deze man mee naar huis te nemen. De volgende dag bleek hij heel kortademig te zijn en hebben we de ambulance voor hem gebeld. Hij moest worden opgenomen op de afdeling cardiologie, waar hij nu al een paar dagen verblijft. Gisteren hebben we hem bezocht én het ging al gelukkig een beetje beter met hem. Hij bleek al een beetje tot rust gekomen. Vijf dagen voor zijn vlucht had hij nauwelijks gegeten en gedronken en door zijn vier dagen lange vlucht was hij totaal verzwakt. Nu kunnen we voor hem zorgen én hij is daar ontzettend dankbaar voor. Toen hij werd opgenomen in het ziekenhuis hebben we ook een bijbel meegegeven. Die had hij nog nooit gelezen, maar dat wilde hij wel gaan doen.

Bezoek van vrienden uit Kiev

Tijdens het paasweekend kwamen onze vrienden met de auto uit Kiev naar ons toe. Hun dochter kwam met het vliegtuig vanuit Nederland aan in Hongarije. Wat was het fijn om elkaar te ontmoeten en naar elkaars verhalen te luisteren. Dat gaf veel herkenning. Zij hebben al die tijd in Kiev gewoond en gewerkt. Omdat hij voor een bedrijf werkt voor bakkerijproducten en zij zelf ook een bakkerij hebben, konden ze doorgaan met broodbakken en dat uitdelen aan de mensen. Ze vertelde ook over de spanning die de dagelijkse geluiden van sirenes en artillerie met zich meebrengen.

Herkenbaar ook hoe we zitten met dezelfde vraag: hoe nu verder? Nu de oorlog bijna alleen in het oosten hevig verder gaat. Welke taak ligt er dan voor ons de komende tijd om dit land te dienen? De nood is zo groot en waar en hoe laat je dan die druppel vallen op die gloeiende plaat? De toekomst is zo onzeker en toch wil je bepaalde plannen maken. Tegelijk besef je dat we ons de komende tijd moeten bezighouden met het bekommeren om vluchtelingen en het uitdelen van voedsel, op plaatsen waar een groot gebrek aan is.

Daarom vragen we ook aan u om ons werk te blijven steunen, financieel of door middel van het bijdragen aan de inzameling van hulpgoederen. Het liefst zouden we iedere week een vrachtwagen willen ontvangen om onze hulp continuïteit te geven. In vele delen van dit land zal alles vanaf de grond weer opgebouwd moeten worden en dat onder de onzekerheid wat betreft de dreiging vanuit Rusland. De sirenes gaan in het hele land nog dagelijks af. Er worden nu vooral strategische infrastructuurdoelen geraakt, zoals bruggen en spoorwegen. Dit omdat de aangeboden hulp aan het leger vanuit Europa vooral vervoerd wordt per trein.

Mensen die actief zijn in deze oorlog.

Ongelooflijk om soms de verhalen te horen van verschillende mensen die vrijwillig in Oekraïne zich inzetten om de ander te helpen. Hun moed en doorzettingsvermogen inspireert. Een van deze mensen wil ik noemen: weduwnaar Andre Zanj.  In een klein dorpje aan het begin van de bergen van de Karpaten woont een man met zijn dochter. Zij vangen samen veertig vluchtelingen op. Hij is zelf hartpatiënt, maar stelde zijn huis en zijn winkel die leeg stond ter beschikking aan vluchtelingen. Hij is gaan renoveren en heeft zo in de winkel vier kamertjes gebouwd en een douche en een toilet. Vandaag waren we daar weer om levensmiddelen te brengen. Eerder hadden we al een wasmachine en gasfornuis gebracht. Vandaag zagen we dat er twee stapelbedden in de hoek van de keuken stonden. En nu is hij de tweede verdieping boven de winkel aan het opknappen om nog meer mensen te kunnen opvangen en om het gezin uit de keuken een betere kamer te kunnen bieden. Dat alles doet hij terwijl hij er  de gezondheid niet voor heeft én geen financiële middelen. Dat maakt indruk als iemand bereid is zoveel om te doen. Wij kunnen hem hierin ondersteunen. De vluchtelingen zijn ontzettend blij en hebben heel veel respect voor hem.

Pasen

Afgelopen weekend vierden we hier Pasen, een week later dan in West-Europa, volgens de Oosters-orthodoxe kalender. Een paasfeest dat dit jaar in Oekraïne niet voelde als feest, maar des te meer was de gedachte reëel aan de overwinning op de dood die Jezus heeft volbracht aan het kruis. Het licht zal overwinnen! Paasfeest is ook hoop voor de toekomst, en heling voor het vele verdriet en pijn door oorlogsgeweld, heling die bij Jezus te vinden is. Hij weet en begrijpt wat lijden is en wil eenieder helpen.

En zo zijn we ook als gezin alweer bijna twee weken bij elkaar, en gaan we deze week weer definitief thuis wonen in plaats van in Hongarije. Daar zal ik zo nodig heen en weer gaan als het nodig is voor de transporten. Ook heb ik onze vrienden daar in Hongarije gevraagd om evt. iets te regelen voor onze transporten. Wat begon met een “vlucht” naar Hongarije bleek een vertrek te zijn naar de plaats waar vandaan ik belangrijk werk deed, namelijk het coördineren en begeleiden van de hulptransporten naar Oekraïne, ook hierin zien we de leiding van God. Zo zijn we dankbaar voor alle mogelijkheden die er waren om vanuit Hongarije te werken. Maar nu ook zo dankbaar om als gezin weer samen thuis te zijn.

Hartelijke groeten van Petro & Dianne Bernyk-van der Lingen.

Het is april geworden, voorjaar, al is het nog koud en ook in Nederland viel er zelfs sneeuw. En dat deed me denken aan iemand die getuigde dat sneeuw een zegen kan zijn. Wij denken: wat verschrikkelijk om in een schuilkelder te verblijven en dan ook nog kou en sneeuw… Maar voor velen in de oorlogsgebieden was sneeuw een zegen. Ze hadden daardoor water om te drinken en om macaroni in te koken…

Al meer dan 40 dagen…

De oorlog duurt al 40 dagen, en de beelden zijn zo afschuwelijk! Je hart doet zo’n pijn als je ziet hoeveel geweld er is van Russische soldaten richting burgers. En dan toch hoor je van mensen die uit Mariupol gevlucht zijn: “De goede God die zorgt”. Zo was er een schuilkelder waar geen babyvoeding meer was en naar buiten gaan was te gevaarlijk. Na gebed hebben twee vaders besloten toch te gaan zoeken naar babyvoeding in een winkel. Ze vonden een gebombardeerde winkel, open, én er stond, in het zicht, babyvoeding. Maar mocht “stelen” nu? Ze begrepen het als Gods antwoord op hun gebed en namen het mee.

Tijdens de bezetting in Bucha was er een moeder met haar dochter en nog een meisje lopend naar Irpin gevlucht. Dit was een levensgevaarlijke voettocht, maar in Bucha blijven was geen optie. Deze moeder vertelde “Ik heb al zingend over God deze doodsvallei doorlopen. Toen we eindelijk bij onze Oekraïense militairen kwamen, vroegen ze mij naar die vierde persoon die ze naast ons zagen lopen… Ze zei direct tegen de soldaat: dat was Jezus!”

Nu de buitenwijken van Kiev opnieuw in handen zijn van het Oekraïense leger, komen er verschrikkelijke beelden vrij. Burgerdoden, vrouwen die verkracht en vermoord zijn, mannen vastgebonden en vermoord. Ook massagraven werden ontdekt. Huizen en appartementen die nog heel waren, zijn leeggeroofd, eten en sieraden en zelfs koelkasten werden meegenomen door de vijand… Ik huil als ik dit schrijf. Wat moet dit volk lijden onder terreur en ongerechtigheid, maar ook blijft het moedig strijden en hopen op gerechtigheid en een einde aan dit alles. We kunnen deze week al transporten doen naar de wijken van Kiev, zoals Bucha, waar hulp zo heel lang verwacht wordt….

Eergisteren liet Natasha uit Kiev (Irpin), een vluchtelinge die bij ons in huis woont, in een filmpje zien dat haar wijk erg is gebombardeerd. Maar het flatgebouw waar zij woonde, is nog heel, alleen zijn de ramen eruit gesprongen. Ook de flat van haar dochter is gelukkig nog heel. Haar zoon van 14 jaar en zoveel andere mensen willen nu al terug naar hun huizen, terwijl de oorlog doorgaat… Maar het mag  nog niet. De politie en het leger zijn de straten aan het opruimen, vertelde ze, lijken worden weggehaald, verbrande auto’s die midden op de weg staan aan de kant geschoven en, heel belangrijk, de niet ontplofte mortieren, raketdelen en mijnen worden verwijderd.

Vluchtelingenhulp

Ook vorige week konden we weer een gezin naar Nederland evacueren: een moeder met haar lichamelijk gehandicapte dochter. Ze zijn heel dankbaar dat ze naar Nederland gebracht konden worden en goed ontvangen zijn. We weten ook dat de opvang van Oekraïners  niet altijd eenvoudig is. Soms zijn er moeilijke situaties, cultuurverschillen, gedrag dat niet begrepen wordt. Dat geldt ook voor gezinnen in Oekraïne die vluchtelingen in hun huis hebben. Petro heeft al een paar keer moeten bemiddelen. Mensen hebben veel meegemaakt, hun leven is veranderd, ze moeten op een andere plek verder leven en vaak samen met anderen in een kleine ruimte. Ik hoor al van spijt-gezinnen, dat begrijp ik ook. Toch is het belangrijk om te doen wat je kunt:  je kan het verschil voor 1 kind of 1 volwassene maken in hun leven, ook al is het soms zwaar en vraagt het geduld.

Vele kilo’s kaas uit NL.

Er zijn soms van die dingen die we aangeboden krijgen waar je je om verwonderd. En dat zijn er velen de afgelopen tijd. Ieder op zijn eigen manier en vanuit eigen professie biedt bepaalde specifieke hulp aan. Via een zuivelbedrijf uit het Nederlandse dorpje Hellouw kregen we kaas aangeboden van nederlandse boeren. Tijdens een kaaskeuring konden mensen kaas sponsoren voor Oekraine. Toen mijn zus het totaal aantal kilo’s noemde (ongeveer 2000 kg), dacht ik dat ik het niet goed had verstaan. Netjes vacuüm verpakt en in doosjes stond het op pallets klaar om vervoerd te worden. En wat zijn er nu veel mensen in Oekraïne die de heerlijke echte Nederlandse kaas mogen opeten. Het is uitgedeeld aan vluchtelingen in de dorpen in onze provincie en het meeste is doorgestuurd naar andere delen van het land.

Honger en tekort aan levensmiddelen groeit….

Onze opslag in Oekraïne wordt steeds leger. Hieronder ziet u een kaart van Oekraïne met daarop de lijnen van transport van hulpgoederen naar crisisgebieden.

Ook mijn neven van 18 en 19 jaar zijn naar Charkov gereden met een busje vol hulpgoederen. Best spannend voor hun ouders om hen te laten gaan. Maar toch hebben ze hun kinderen in gebed gebracht en losgelaten… Ze zijn ondertussen weer veilig thuis, maar bereiden zich al voor op een volgende rit. Dit keer naar een gebied dat vanwege een kapotte brug waarschijnlijk alleen bereikbaar is via bootjes. Om zo de goederen bij de mensen te brengen. Daarvoor wagen vele mannen en jongens hun leven om de hulp te brengen waar dat het hardst nodig is.

We vragen u dringend om te blijven verzamelen, zodat wij het naar Oekraïne kunnen brengen. Uw financiële gift is ook heel welkom, omdat wij met dat geld in Hongarije en, zolang het kan, in Oekraïne, levensmiddelen inkopen. We proberen zo de lokale economie te steunen. En al die busjes die we een volle tank geven voordat ze terugrijden van onze opslag naar de oorlogsbieden, dat kost ook het nodige. Zij riskeren hun leven, maar ook hun vervoermiddelen. Die vaak schade hebben na gevaarlijke ritten door slecht begaanbare gebieden. En dat allemaal vrijwillig. We blijven ons verbazen over de moed, kracht en bereidheid om offers te brengen voor het land.

Gebed blijft het sterkste wapen.

Bidden voor Oekraïne, voor het leger, we horen steeds vaker dat soldaten vragen om gebed. Ze hebben ervaren dat het echt bescherming biedt. Er zijn veel soldaten die, voor vertrek naar de frontlinie, samen bidden en het Onze Vader opzeggen. Het goede zal overwinnen. We wachten op de dag dat God zal ingrijpen, want Hij is rechtvaardig en goed. Door alle tranen en pijn houden we hoop. Bidt u mee, ook voor de steden in het oosten waar nu zwaar gevochten wordt?

Fysiek wordt het steeds zwaarder. Toen iemand hoorde waarom ik in Hongarije verblijf, zei hij: “Jij met jouw ziekte MS hoort op de bank te zitten en iemand anders hoort jou hulp te geven”, maar ik mocht getuigen van Gods kracht die ik krijg om deze taak te vervullen. Dankbaar dat ik dit mag doen voor het land waar ik al meer dan de helft van mijn leven woon! We zijn dankbaar dat we elk weekend als gezin bij elkaar zijn in Oekraïne. De werkweek is zwaar, fysiek en mentaal. Daarom proberen we in de weekenden bij elkaar te zijn voor rust en ontspanning om zo weer op te laden voor een nieuwe week. Een pauze maken is soms nodig, ook al kent de oorlog en zijn gevolgen helaas geen pauze…

Ook vragen we aan de Nederlanders geen pauze te nemen in het verzamelen en geven…De humanitaire ramp dreigt dit land te overspoelen en juist nu hebben we meer hulp nodig om op alle aanvragen te reageren.

Bij deze bedanken wij iedereen die zijn/haar bijdrage levert aan hulp voor Oekraïne. Er zijn zoveel mensen actief bij alle verzamelpunten en gevers van giften en goederen. We zijn dankbaar voor de samenwerking en het bestuur van Hart en Handen voor Oekraïne dat nu soms ook ‘overuren’ maakt. Gelukkig breidt het bestuur zich ook uit met nieuwe leden, die enthousiast meedoen en het werk een warm hart toedragen!

Hartelijke groeten van Familie Bernyk

Update 26 maart 

En weer rollen er een laadlijst en andere documenten uit de printer. Stempel en handtekening erop en in de auto op weg naar de parkeerplaats waar de chauffeur van de vrachtwagen wacht op zijn papieren. Die moet hij aan de grens overhandigen om als humanitair transport Oekraïne binnen te mogen gaan. Dit en veel ander werk doe ik nu dagelijks, daarnaast staat de telefoon nog steeds roodgloeiend om vele vragen te beantwoorden en veel transporten en vooral tijdstippen van inladen en uitladen te plannen. We zijn dankbaar met alle hulp. Volle vrachtwagens uit Lunteren en Ommen afgelopen week. Maar ook persoonlijke initiatieven, soms verbaas ik me hoe ze aan mijn tel nummer zijn gekomen. Maar een propvol geladen auto met levensmiddelen staat dan voor het huis, een echtpaar die ik niet ken en toch hebben we al snel een klik, want we willen allemaal hetzelfde: de mensen in Oekraïne helpen. 

Thuis is waar ik samen met mama ben. 

Eduard en Liza hebben sinds afgelopen maandag weer online school. De scholen zijn dicht in Oekraïne en in ons dorp worden er in de klaslokalen 120  vluchtelingen opgevangen. Dus school gaat weer via Google classroom al zijn lang niet alle kinderen aanwezig. Het geeft hen een bezigheid overdag en leidt hen af van het aparte leven dat ze nu hebben. Doordeweeks bij mama in Hongarije en in de weekenden bij elkaar in Oekraïne. Maar dan komen ze in het weekend thuis en slapen ze zonder mopperen op een matras op de grond in de woonkamer. Want onze kinderen hebben hun kamertjes afgestaan aan vluchtelingen. Liza heeft een nieuwe werkelijkheid ontdekt: “Ik ben thuis, daar waar ik samen met mama ben”. Dus dan maakt het niet uit in welk land of in welk huis we zijn. Ze is bij mama “thuis”. Een kind heeft die stabiele factor gewoon nodig in deze veranderende en spannende tijden. 

Een van de vluchtelingen, die bij ons in huis woont, is opgeroepen voor het leger en volgt nu een maand van voorbereidingen in de kazerne. Het eten is er anders en het bed en kussen niet zo fris. Soms mag hij een nachtje naar ons huis terugkeren. Dan komt hij weer even bij. Hij slaapt dan op de bank in de kamer, helemaal tevreden met een douche, goed eten en een nacht goede slaap. ‘s Ochtends om half 7 klopt hij op de slaapkamerdeur en wordt hij door Petro weer naar de kazerne gebracht. 

Samen zingen om hoop te houden. 

Afgelopen weekend was ik weer in onze kerk waar een nieuwe dominee werd aangesteld. Een bijzondere dienst. Het gebouw zat helemaal vol en velen moesten staan. Na de dienst was er buiten een maaltijd voor iedereen. Wat is het bemoedigend om samen te zingen en te bidden én samen te eten met een zonnige en rustige blauwe lucht boven je! Wat is het belangrijk in deze tijden! Ook ons team in Oekraïne creëert van die momenten van “samen zijn”: samen zingen, samen pizza eten, elkaar bemoedigen en ook even ontspannen door een potje voetbal achter in onze tuin. Zeker het samen zingen verbindt en geeft kracht. Steeds vaker zien we dat Oekraïense christenen in deze tijd van oorlog vooral zingen. Zingen in schuilkelders om de angst te verdrijven, zingen in kerken en huizen om kracht te krijgen en moed om door te gaan, om hoop te houden! 

Er sterven kinderen van honger 

De oorlog duurt nu al een maand! Het is een verschrikkelijke oorlog. Steeds besef je door al de beelden en verhalen van mensen die je ontmoet hoe heftig het is en dan zucht ik weleens: Hoe lang nog…? Om vervolgens te bidden voor het land, voor de president en zijn adviseurs, voor de soldaten, voor de vluchtelingen en voor allen die in angst, kou, pijn en honger leven in Oekraïne. Blijven jullie alsjeblieft ook meebidden? Daarnaast doen we ook een dringende oproep: We vragen jullie om vooral voedsel te blijven geven en in te zamelen omdat de winkels leegraken en de prijzen stijgen. Een voorbeeld: Een zak aardappels kostte voordat de oorlog uitbrak 8 euro, nu kost die 30 euro. Bijna 4 keer zo duur dus! Het voedsel wordt schaars en er zijn al kinderen gestorven, niet door het oorlogsgeweld, maar door gebrek aan voedsel en water. Onze opslag in Oekraïne vormt een belangrijke doorvoerplaats voor vele crisisgebieden waar voedsel naar toe gebracht wordt. Als deze gebieden slecht bereikbaar zijn en de wegen verspert, rijden ze soms dwars door de weilanden heen om ergens te komen! Dat kan wel heel gevaarlijk zijn, omdat er mijnen kunnen liggen.

We vragen jullie om speciaal voor deze mensen, die hun leven wagen voor anderen in nood, te bidden. 

De Oekraïners zijn jullie ontzettend dankbaar voor alles wat jullie vanuit Nederland voor hen doen! 

Hartelijke groeten van Petro en Dianne en kinderen. 

Drie weken oorlog 

Het is huiveringwekkend om te weten dat de oorlog in Oekraïne nu al drie weken doorgaat. De verschrikkelijke beelden en de verhalen van vluchtelingen maken diepe indruk op ons. De situatie in het land is zeer zorgelijk. Ons team in Oekraïne ontvangt dagelijks vele telefoontjes van kerken die mensen opvangen én voedsel uitdelen aan degenen die in schuilkelders zitten. Het gebrek aan voedsel is nu echt een groot probleem aan het worden. De manager van de supermarkt in Oekraïne heeft gezegd dat over twee weken bijna alles op zal zijn.  

Transport tot in crisisgebied 

Daarom gaan we door met het kopen en vervoeren van voedsel. Er zijn in de afgelopen weken heel wat vrachtwagens en busjes met voedsel en hulpgoederen mijn huisje in Hongarije gepasseerd. We zijn dankbaar en blij dat we daardoor velen in Oekraïne kunnen voorzien van voedsel en andere benodigdheden. Er zijn jonge mannen die hun leven wagen door vanuit de crisisgebieden naar onze opslag te rijden. Daar laden zij hulpgoederen en voedsel in om vervolgens terug te rijden. Dat is een zware, lange en vooral spannende reis naar plaatsen waar dagelijks artillerie gehoord wordt. 

Bid en zamel in 

We roepen u dan ook op om niet te stoppen met bidden voor dit land, voor de soldaten die het zwaar hebben, voor de mensen in schuilkelders die leven in angst en kou en hunkeren naar vrede. Voor wijsheid voor de president en zijn medewerkers. We vragen u ook dringend om niet te stoppen met doneren van voedingsmiddelen en andere dingen die zo nodig zijn. Ga daar alstublieft mee door, want het is zo hard nodig. Omdat de brandstofprijs stijgt, is het vervoer vanuit Nederland ook best kostbaar, dus wij proberen in Hongarije ook voedsel te gaan kopen en dat Oekraïne in te brengen.  

Arjan en Eveline 

Gisteren arriveerden Arjan en Eveline uit Nederland. Ze zullen bij mij wonen en helpen bij het coördineren van alle hulp die uit Nederland geboden wordt. Maar ook zullen ze zelf de grens vaak gaan passeren met hun volle bus en aanhanger. Zo brengen ze de spullen die in Hongarije zijn uitgeladen verder naar de opslag van ons team in Oekraïne. Voor mij zal dat een enorme steun zijn bij het vele werk dat op me afkomt. Arjan en Eveline zouden begin juli gaan trouwen om samen naar Oekraïne te vertrekken om zich daar voor een aantal jaren in te zetten voor de projecten van H2oek. Door de oorlog en de vele hulp die nu nodig is, hebben ze hun plannen gewijzigd. Ze zijn afgelopen maandag getrouwd en dinsdag vertrokken naar Hongarije, zo’n huwelijks reis heeft niemand…. Wat een daadkracht. Maar ook zo bijzonder dat God mensen inschakelt en stuurt in tijden van nood.  

Even terug bij Petro en Anna-Vera 

Afgelopen zondag besefte ik dat ik even drie dagen geen busjes hoefde te ontvangen en geen vrachtwagens te begeleiden. Ik heb die vrije dagen aangepakt als mogelijkheid om even terug naar huis in Oekraïne te gaan. Wat was het fijn om Petro en Anna-Vera weer te omhelzen. Die dagen in Oekraïne heb ik meegelopen met het team en samen hulpgoederen weggebracht naar de plaatsen waar dat nodig is. Als dan ‘s nachts het luchtalarm afgaat, besef je in welk land je bent en dat het echt oorlog is.  

Een bom bij je voet 

Toen ik even thuis was, besefte ik ook dat ons huis een warme plek is voor mensen die zijn gevlucht. En dan zit er ineens een oude man aan je keukentafel die je zijn verhaal vertelt. Hij woonde in een zwaar gebombardeerde stad en zijn zoon stelde voor om te vluchten naar het westen van het land. Maar hij twijfelde vanwege zijn leeftijd: ‘Waar zou ík nu nog naar op reis gaan.’ En hij vroeg en bad of God hem de weg wilde wijzen. Die nacht stond hij even op en keek door het raam en op dat moment voelde hij een sterke wind van stof en scherpe stukjes. Hij begreep niet gelijk wat er aan de hand was, maar voelde wel iets liggen bij zijn voet. De elektriciteit was ondertussen uitgevallen en op de tast dacht hij even weg te halen wat dus naast zijn voet lag. Het was iets warms en zwaars. In het gordijn zat een groot brandgat. Hij begreep direct wat er net langs hem heen gegaan was. Hij was gespaard gebleven, maar begreep direct dat deze bom het antwoord was op zijn gebed en dat het tijd was om te vertrekken.  

Hulp aan vluchtelingen 

Wij proberen ook mensen te helpen die een weg zoeken om opgevangen te worden in Nederland. We hebben een appgroep van mensen die hun huis of kamer beschikbaar stellen. Daarbij zoeken wij de mensen in Oekraïne die de beslissing genomen hebben om naar het westen te gaan. Maar die beslissing blijkt vaak zo zwaar. Het betekent je man achterlaten en ook het huis, voor zover er nog een huis staat om naar terug te keren. We hebben nu al een paar keer meegemaakt dat een jonge vrouw met kinderen dagen twijfelt of ze wel of niet weg zal gaan. Na een reis vanuit hun dorp of stad naar ons komen ze vaak moe aan, lichamelijk en zeker ook psychisch. Ze kunnen dan ook niet direct hun gedachten ordenen én direct weten of naar Nederland gaan de beste optie is. Daarbij komen ook nog de reacties van familieleden die het er wel of niet mee eens zijn. Maar als een vrouw met kinderen deze keuze maakt, dan weten wij dat er in Nederland iemand op hen wacht en dat wij dat op kleine schaal kunnen organiseren. Ze krijgen van tevoren een foto van het adres waar ze naartoe gaan. Dat helpt om die lange reis door Europa te maken naar een land waar ze nog nooit geweest zijn en waar ze de taal niet spreken. Ik begrijp ze zo goed. We kunnen niemand veroordelen omdat iedereen zijn eigen keuze maakt op zijn eigen moment.  

Waar gaan uw spullen heen? 

Ik zal nog eens uitleggen wat er gebeurt nadat u uw bijdrage geleverd hebt. Er zijn nu verzamelpunten in Gouda, Hellouw, Bleskensgraaf, Ommen, Sneek en Zwijndrecht/Hendrik-Ido-Ambacht, Daar vandaan worden de spullen in vrachtwagens en busjes vervoerd naar Oekraïne of naar mij in Hongarije. In Oekraïne heeft ons team een grote opslag. In deze opslag werkt de leider de telefonische aanvragen uit van verschillende kerken uit crisisgebieden en van de gemeenten die vluchtelingen opvangen. Op pallets worden klaargezet met precies datgene waar om gevraagd wordt. Vanuit de opslag worden de goederen weer verder gedistribueerd door Oekraïne heen. En dat zijn moedige mensen die die goederen in hun busjes vervoeren over de slecht begaanbare en gevaarlijke wegen. Bid ook voor hen.

Hartelijke groeten, Petro en Dianne Bernyk – v.d. Lingen.

Hier weer een berichtje van mij uit Hongarije.

Ik heb een heel drukke week achter de rug : “Mama zit alleen maar op haar computer en telefoons.” Dat is wat mijn kinderen hier zeggen. En natuurlijk hebben zij schermtijd… maar mama niet. Ze weten dat het voor het goede doel is. Papa en mama helpen nu veel mensen in Oekraïne. De eerste dagen kwam er gelijk veel op me af. Velen belden en boden van alles aan, zoals: hulpgoederen verzamelen, chauffeurs die wilden rijden, mensen die een busje/vrachtwagen of kar te leen hebben. Er kwam in heel korte tijd veel op gang. Dit was voor iedereen nieuw. Het team werkt nauw samen met 10 baptistengemeenten in het land die vluchtelingen opvangen in hun huizen. Daarnaast  zorgen ze voor een groep kinderen en hun leiding (90 personen). Dat is dus een heel kindertehuis uit het oosten wat we geëvacueerd hebben. Het team in Oekraïne sliep bijna niet om alle vluchtelingen op te vangen en goederen rond te brengen. Dat naast alle indrukken en emoties die het nieuws over de oorlog met zich meebrengt. Iedereen heeft daardoor al een kort gevoel van uitputting gehad. Maar gelukkig mag het team ervaren dat gebed hen weer kracht geeft.

Opgeven kennen de Oekraïners niet. We vragen dus niet alleen uw financiële steun voor het werk, maar ook zeker gebed voor het team.

Al gauw kwam er hulp uit Nederland en Duitsland op gang. Hoe makkelijk de eerste busjes de grens overgingen de eerste dagen, hoe moeilijk ging het daarna. Eentje bleek misbruik gemaakt te hebben van de situatie en bleek het land binnen te rijden met niet alleen hulpgoederen. Daardoor was de douane genoodzaakt om regelgeving in te stellen wat betreft de hulpgoederen transporten. Na een dag hadden we de procedure door. We maken laadlijsten en sturen ze door naar Oekraïne waar ze worden goedgekeurd en daarna kan ik ze hier uitprinten om aan de chauffeurs mee te geven. Ik had het er erg druk mee! Er waren zoveel vrachtwagens, busjes en auto’s met karren op reis hierheen en ík had niet veel tijd om hun documenten in orde te maken. Omdat niet alle busjes met hun goederen Oekraïne in wilden gaan, zochten ze een opslagplaats bij mij in de buurt (in Hongarije). Dat gaf mij weer een nieuwe taak om op zoek te gaan naar tijdelijke opslagplaatsen. Gelukkig kreeg ik hierbij hulp van de dominee en de burgemeester van het dorp waar ik nu verblijf. Al gauw bleek dat het logistiek opzetten van deze noodhulp ingewikkelder was dan we allemaal dachten. Als familie en vrienden die in Oekraïne actief zijn, vormen we een team met een duidelijke taakverdeling. Mijn taak is de schakel te zijn tussen Oekraïne en Nederland. Nu, na een aantal dagen, zien we dat ze heel dankbaar zijn voor alle hulp die Nederland en andere landen willen bieden voor de vluchtelingen en de mensen in Oekraïne. De omvang hiervan is overweldigend! We begrepen dat in Nederland de opslagplaatsen  vol stonden en ze het zo snel mogelijk wilden vervoeren naar de Oekraïne. Door het grote aanbod ontstond er een chaos waar we orde in wilden gaan brengen. We hadden duidelijk behoefte aan een coördinator in Nederland die zich zou bezighouden met de opslagplaatsen in het hele land en het registreren van items die daar stonden, zodat wij een busje konden vullen met datgene waar op dat moment naar gevraagd werd. Al gauw kreeg ons team in Oekraïne een grote opslag aangeboden zonder de huur daarvoor te hoeven betalen. Zoals ik al schreef, zijn er chauffeurs die Oekraïne niet in kunnen en/of willen. Daar hebben we alle begrip voor, want het is een land in oorlog (dus code rood waardoor ook verzekeringen niet gelden). De oplossing is dan uitladen bij mij in Hongarije. Wij gaan  ons bezighouden met het vervoeren van spullen vanuit Hongarije naar Oekraïne.

(Lees verder onder de foto’s)

P.S. We vragen je, als je wilt rijden met spullen, om niet zomaar te vertrekken uit Nederland, maar dit eerst te overleggen met mij. Dan kan ik alles regelen wat nodig is.

Arjan en Eveline hadden al aangegeven om in september naar Oekraïne te willen vertrekken om daar te gaan wonen en te werken voor de stichting. Door de oorlogssituatie voelen ze zich nu al geroepen om eerder te gaan helpen. Afgelopen week hebben zij hun eerste vracht met een busje naar Oekraïne gebracht en bij terugkomst in Hongarije vertelden Arjan en Eveline dat ze volgende week naar Hongarije willen komen om het werk hier vandaan te gaan ondersteunen. Daar zijn we heel blij mee want het is echt heel veel werk. We vragen jullie gebed voor hen, maar ook voor het hele team!

Ook wil ik in deze brief een getuigenis beschrijven die wij ontvingen van vrouwen en moeders van mannen/zonen die nu aan het front zijn. Zij vragen ons om onophoudelijk te bidden voor deze, soms nog jonge, soldaten. De soldaten zeggen dat ze na vele dagen vechten soms ineens energie ervaren, waarvan ze geloven dat dit van Boven komt. Ook ervaren ze soms dat kogels of iets anders langs hen heen schiet, terwijl dat eigenlijk niet kan op dat moment. Ze voelen zich beschermd. Wij weten dat het gebed het sterkste wapen is in deze strijd! Daarom vragen wij naast het helpen met hulpgoederen en naast het opvangen van vluchtelingen te blijven bidden. Poetin dacht deze strijd wel heel snel te spelen en te winnen, maar hij heeft zich verkeken op de moed en de kracht die het Oekraïense volk nu toont. Een volk waarvoor door de hele wereld gebeden wordt. Blijf dat vooral doen!

Ook probeer ik de vluchtelingen die bij ons in Oekraïne in de kerkelijke gemeenten verblijven te helpen als ze willen worden opgevangen in Nederland. Er zijn mensen die ze zelfs wel willen ophalen als ze net de grens over zijn met Hongarije. Daar zijn we heel blij mee. Dit gaat echter niet heel snel omdat we spreken over mensen die gevlucht zijn en vaak eerst een paar dagen willen bijkomen in onze huizen om vervolgens na te gaan denken over de vraag waar ze dan naartoe willen. Ik heb nu een appgroep waarin mensen staan die woonruimte hebben om vluchtelingen op te nemen. Petro heeft contact met heel veel vluchtelingen bij ons in de gemeente en als hij van hen hoort dat ze naar Nederland willen dan gaan wij dit regelen.

Onze president Zelensky stond bekend als een atheïst die ook weleens komische grappen maakte over God en de bijbel. We zien nu  een verandering in hem. Een uitspraak die hij kort geleden deed: God ziet alles en antwoord op zo’n manier dat je het niet verbergen kan. Er is geen bunker waar je je kunt verbergen voor Gods antwoord. Zelfs als onze kathedralen en kerken worden vernietigd, zal ons geloof niet vernietigd worden. We geloven oprecht in Oekraïne en in God. Door velen wordt deze uitspraak gezien als antwoord op hun gebeden.

We willen jullie hartelijk dank zeggen voor alle steun en gebeden. Niemand weet hoe het verder zal gaan. Maar we mogen ons veilig weten in Gods Vaderarmen, waar we ook wonen!

Blijft u en blijf jij voor ons bidden? Er is een leger dat vecht en er is een leger dat bidt!

Hartelijke groeten, Petro en Dianne Bernyk – v.d. Lingen

Beste familie en vrienden,

Het is tijd voor een update. Er is zoveel gebeurd in de laatste dagen dat het voelt als weken. Hier zeggen ze nu: je weet niet meer of het donderdag of vrijdag is, maar we praten over dag 1, dag 2 na oorlogsbegin. Hoelang gaat het duren? Niemand die het weet. Wat wel duidelijk is dat het Oekraïense leger erg klein is, maar krachtig de strijd levert. Poetin rolt een langgeleden bedacht plan uit, maar hij dacht dat het sneller zou lukken. Had niet op zo’n sterke tegenstand gerekend.

Terwijl ik dit schrijf ben ik één dag in Hongarije. Het grote dilemma dat naast alle zorgen en werken in mijn hoofd zat, was de vraag: Moet ik vertrekken met de kinderen en zo ja, wanneer dan. Ik heb gebeden of God me dat wilde duidelijk maken. Toen ik vrijdagavond een telefoontje kreeg van de broer van Petro of ik zijn vrouw en drie kleine kinderen wilde evacueren naar Hongarije kwam het voor het eerst op me af: zal ik gaan? Daarna werd ik gebeld door Petro’s zus vanuit haar schuilkelder.  Ze zei: ik heb het op mijn hart om jou te zeggen: ‘Ga’. We hebben erover gesproken en gebeden en zijn rustig gaan slapen, maar je slaapt wel heel licht in deze dagen. Ieder geluid hoor je en je vraag je direct af: ‘Waar komt dit van vandaan?’ Zaterdagmorgen werd ik wakker en de zekerheid om te vertrekken was weg. Maar ik ging naar mijn familiemeeting en daar was mijn schoonzusje. Koffers gepakt, klaar en vastbesloten om te vertrekken. Een andere zus van Petro vroeg mij om te gaan. Omdat ik vanuit Hongarije veel meer kan regelen voor de vluchtelinghulp. Petro’s zus vroeg aan Anna -Vera bereid was om te blijven en een belangrijke taak in de vluchtelingenhulp te willen gaan vervullen. Ik zag in de blik van mijn oudste dochter volledige zekerheid en de wil om in Oekraïne te blijven en te dienen. Ik heb haar toen mijn zegen gegeven. Zo vielen de puzzelstukjes in elkaar en zijn we weggegaan.

Afscheid nemen was heel zwaar, daar wil ik niet te veel aan terugdenken. Het is hartverscheurend. Echt! Aan de andere kant was het dilemma weg, want zo kon ik een jong gezin in veiligheid brengen en ook onze Eduard en Liza. Voor hen werd het ook tijd. Want kinderen begrijpen misschien niet alles, maar ze krijgen heel veel mee. We probeerden hun niet te veel nieuws te laten zien, want de beelden zijn verschrikkelijk. En toen dacht ik: deze beelden mogen niet op hun netvlies gaan staan. Ik kan ze daarvoor behoeden door ze mee te nemen naar Hongarije. Ik zie nu dat ze hier zichtbaar ontspannen. Eduard vooral, hij kwam dagelijks naar me toe met de vraag: ‘Wanneer komt de oorlog naar ons toe?’ En dan moet je je eigen onzekerheid tonen en vertellen dat we het niet weten. Steeds weer opnieuw. Nu zie ik dat hij die spanning kan loslaten. Ook voor mijn eigen gezondheid is het beter zo. Daar had ik tot op het moment van vertrek weinig bij stilgestaan. Nu voel ik overal spierpijn, de stress gaat toch lichamelijk in je te zitten. En stress is een trigger voor MS-symptomen. Ik ging steeds slechter lopen dus ook voor mijzelf is het beter zo. Maar mentaal zal het zwaar zijn.

(Lees verder onder de foto’s)

Ik troost me met de gedachte dat ik hemelsbreed helemaal niet ver bij mijn dierbaren vandaan ben. En dat mijn functie hier van essentieel belang is: het opzetten van vervoer tussen Nederland en Duitsland naar Oekraïne met hulpgoederen voor Oekraïne. Dat vele werken geeft afleiding. We zijn nu een dag hier en ik ben alleen maar aan het bellen en appen. Mijn taak is om hier een hulplijn op te zetten, transporten van Nederland naar Oekraïne organiseren, de chauffeurs hier te ontvangen om even bij te komen van de reis. Een hele dagtaak inmiddels. Maar we zijn geraakt en ontroerd hoeveel hulp er gegeven wordt.  De draagkracht van de Oekraïners is oersterk.  Het hele land zet zich in op allerlei manieren. Poetin had verwacht dat hij dit plan snel kon uitvoeren. Maar de Oekraïners geven niet zomaar op. Ja, het is en ongelijke strijd, zoals Goliath tegen David. Maar er staat een sterke, biddende en helpende kracht achter deze David.

De vluchtelingstroom is heel groot, dat zag ik met eigen ogen toen ik aan de grens was. velen autos stopte en mannen namen afscheid van vrouw en kinderen, die vervolgens te voet verder gingen. dan besef je de gevolgen van een oorlog voor zoveel gezinnen. Vluchtelingen die aankomen in onze provincie hebben soms dagen in een auto gezeten omdat er een file vorming was door heel Oekraïne naar het westen.

Honderden mensen zijn al opgevangen door onze grote Bernyk-familie en hun vrienden. Sommigen komen slapen en eten en gaan door naar de grens met Europa. Maar er zijn er ook velen die in onze regio willen blijven. Daar is nog meer hulp voor nodig. Ons huis in Oekraïne en ook het gastenverblijf liggen vol met matrassen, mensen komen en gaan, op alle tijden dag en nacht. Petro ziet dat ons hele huis vol ligt, behalve de keuken en badkamer. Liza en Eduard hebben hun bijdrage ook moedig geleverd door hun kamertjes af te staan, niet wetend wanneer ze die weer terugzien.

(Lees verder onder de foto’s)

Ik heb dagelijks direct contact met Petro,  Anna-Vera en de familie en krijg lijstjes door van wat er nodig is. We willen onze transporten zo gericht mogelijk laten rijden en meegeven waar op dat moment het meest vraag naar is.

Heel hartelijk bedankt allemaal voor jullie steun! De Oekraïners zijn jullie ontzettend dankbaar!

We vragen voortdurend jullie gebed voor alle mensen die gebukt gaan onder deze oorlog, voor ons gezin dat nu niet bij elkaar is, voor kracht om het werk vol te kunnen houden en voor vrede!

Hartelijke groeten vanuit Oekraïne en Hongarije,

Familie Petro en Dianne Bernyk- v.d. Lingen.

Donderdagmorgen vroeg werden wij wakker en opgeschrikt door het bericht dat Rusland hun invasie in Oekraïne begonnen waren. En er woedt nu al twee dagen een verschrikkelijke oorlog In het land. Er is een grote stroom van vluchtelingen op gang gekomen. Honderdduizenden Oekraïners gaan op zoek naar de veilige onderkomen In het westen van het land en dus komen de meeste naar onze provincie toe. We hebben heel veel telefoontjes gekregen ondertussen van mensen die vragen of wij hun kunnen helpen met het vinden van onderdak. Het is bijzonder om te zien hoe christenen elkaar helpen in deze tijd. Gezinnen die hun huis open zetten om een ander gezin uit het Oosten te ontvangen. Soms ontbreekt het aan plaatsen en zijn wij genoodzaakt om zorgen dat er voldoende matrassen liggen bijvoorbeeld in een kerkzaal. wij zien het als onze taak om zolang het kan mensen hier te helpen. Zo ook nu om hun een onderkomen te bieden, een bed, eten en andere dingen die ze nodig hebben. U kunt hen ook helpen door uw gift te storten en het ons mogelijk te maken om voor de mensen voedsel te kopen matrassen kussens en vele andere dingen. We weten niet hoe lang deze situatie duurt, maar we weten wel dat we nu moeten doen wat we kunnen doen. Petro is samen met zijn zus Mary en vele anderen al twee dagen bezig met het kopen van levensmiddelen en matrassen.

Helpt u mee?

Petro en Dianne zijn vanmorgen vroeg opgeschrikt door het nieuws over bombardementen op grote steden in Oekraïne. De oorlog is echt begonnen, wat best veel spanning gaf. Maar we proberen rustig te blijven en te doen wat we kunnen doen voor de verwachte vluchtelingen …
De familie Bernyk is erg blij met alle meeleven, steun en gebeden.

Het gebed is een grote kracht en een sterk wapen!

Om u/jullie op de hoogte te houden zullen er steeds berichten verschijnen op de website van de stichting. Dianne kan helaas niet iedereen persoonlijk beantwoorden, dus zullen deze berichten op deze manier u/jullie bereiken.
Zolang er een internetverbinding is met hen.

https://www.rtvoost.nl/nieuws/2068452/liefdadigheidswerker-dianne-blijft-voorlopig-nog-in-oekraine-maar-dit-is-een-zwart-scenario#

Lieve mensen,
Wij willen u van harte Gods zegen toewensen in 2019 Wij danken u voor uw steun, uw gebed, uw/jouw bezoek, uw gift en uw betrokkenheid. Zonder u kunnen wij dit werk niet doen. Dank, dank, dank….

Groet uit Velyki Luchki,
Petro en Dianne Bernyk-van der Lingen Anna-Vera, Liza en Eduard